Nomen est omen – de naam is een voorteken
‘Heet hij Willem?’ Ja ‘Wat leuk! Willempie haha.’
En zo verdwijnt het stoere imago van onze Rottweiler als sneeuw voor de zon. Willem draagt zijn naam met trots—vernoemd naar mijn vader, die hem zelf helaas nooit heeft gekend.
Mijn vader was van jongs af aan erg ziek: een auto-immuunziekte, allergieën, oog- en huidproblemen… Het leek alsof pech hem altijd achtervolgde. Toch bleef hij altijd optimistisch. ‘Thirza,’ zei hij, ‘de mens is een slecht bouwpakket, maar je leeft maar één keer. Dus haal er alles uit en focus op wat je wél kunt—willen is kunnen.’
Een les die ik altijd meeneem.
En dan is daar Willem. We hadden ons goed voorbereid: betrouwbare fokker, nogmaals goed ingelezen in het ras (ook al waren we daar mee bekend), hondenschool uitgezocht, noem maar op. En toen zagen we hem—de kleinste pup uit het nest, met een rood bandje. Onze jongen. Zijn officiële kennelnaam? Impact. En een Impact had hij zeker!
Maar ondanks zijn goede start leek pech hem niet te willen loslaten, net als bij mijn vader. Van vele maag & darmproblemen, ongebruikelijke reacties op voer of medicatie, operaties tot vele kleine ongelukjes. Een punaise op een voetbalveld? Willem stapt er boven op. Een verandering in voer? Zijn maag speelt meteen op. Een stukje rennen of gek doen? Willem glijdt uit en loopt weer dagenlang kreupel. De voorbeelden zijn ontelbaar. En zo werd de dierenarts een vast onderdeel van zijn (en ons) leven.
Lijkt hij op mijn vader? Absoluut. Niet alleen in kwetsbaarheid, maar vooral in karakter: zachtaardig, betrouwbaar, vriendelijk, een trouwe vriend. Willem is meer dan een hond—hij is een stukje familie, een deel van mijn hart.
Nomen est omen – de naam is een voorteken. Of gewoon toeval?