Wachten op de uitslag (juli 2025)
“Wachten is een passieve activiteit met een actieve geest.”
Wachten is een cocktail van emoties. De ene minuut popelt je hart van hoop, de volgende minuut knijpt angst je keel ineen. Je vraagt je af: “Wat als het goedaardig is? Wat als de tumor kwaadaardig blijkt?” Deze twijfels zijn net vliegen in je oor: onophoudelijk, vervelend, maar moeilijk weg te slaan.
Met elke trilling van je telefoon denk je ‘Hij belt nu’, en toch blijft het stil. Die stilte is een echo van het zwaard dat je boven je hoofd voelt bonzen. Het zwaard van Damocles.
En toen kwamen de verlossende woorden:
Er is sprake van een maligne lymfoom, echter wel een laaggradige variant. Omdat de tumor op tijd ontdekt en verwijderd is (samen met de milt), is de prognose goed. Dit gaat tot enkele jaren overlevingstijd!
Vandaag vieren we het leven
Met slagroom!
Dat is niet zomaar een traktatie.
Dat was de laatste 8 jaar z’n steun en toeverlaat tijdens alle medische toestanden.
Zoals Daphne (mijn Dierenfotograaf) het mooi verwoordde : een toefje troost, een beetje liefde in een spuitbus.
En vandaag gewoon voor de lekker, omdat het de meest fantastische hond is die wij maar kunnen wensen.
Wat zegt een naam? (juni 2025)
Wat zegt een naam?
Een naam is meer dan een woord. Het is het eerste cadeau dat we krijgen bij onze komst op deze wereld, en soms hernoemen we onszelf juist om dichter bij onze ware aard te komen. Een naam is erkenning, een anker van identiteit, een brug tussen wie we zijn en hoe de wereld ons ziet.
Maar wat als die naam niet Nederlands klinkt? Wat als je naam verraadt waar je vandaan komt—en mensen je daar anders om behandelen?
Wat als je, in plaats van een schattig zwart hondje, ineens wordt gezien als een ‘mormel uit Roemenië’? Eentje die hier niet thuishoort. Omdat ‘de asiels vol zitten’. Omdat ‘ze ziektes meebrengen’. Omdat ‘ze vals zijn’. Enzovoort.
Dat voelt toch krom?
Een hond is een hond, ongeacht de herkomst. En als zij bij Willem past, dan hoort ze hier. Punt.
Nomen est omen (juni 2025)
Nomen est omen – de naam is een voorteken
‘Heet hij Willem?’ Ja ‘Wat leuk! Willempie haha.’
En zo verdwijnt het stoere imago van onze Rottweiler als sneeuw voor de zon. Willem draagt zijn naam met trots—vernoemd naar mijn vader, die hem zelf helaas nooit heeft gekend.
Mijn vader was van jongs af aan erg ziek: een auto-immuunziekte, allergieën, oog- en huidproblemen… Het leek alsof pech hem altijd achtervolgde. Toch bleef hij altijd optimistisch. ‘Thirza,’ zei hij, ‘de mens is een slecht bouwpakket, maar je leeft maar één keer. Dus haal er alles uit en focus op wat je wél kunt—willen is kunnen.’
Een les die ik altijd meeneem.
En dan is daar Willem. We hadden ons goed voorbereid: betrouwbare fokker, nogmaals goed ingelezen in het ras (ook al waren we daar mee bekend), hondenschool uitgezocht, noem maar op. En toen zagen we hem—de kleinste pup uit het nest, met een rood bandje. Onze jongen. Zijn officiële kennelnaam? Impact. En een Impact had hij zeker!
Maar ondanks zijn goede start leek pech hem niet te willen loslaten, net als bij mijn vader. Van vele maag & darmproblemen, ongebruikelijke reacties op voer of medicatie, operaties tot vele kleine ongelukjes. Een punaise op een voetbalveld? Willem stapt er boven op. Een verandering in voer? Zijn maag speelt meteen op. Een stukje rennen of gek doen? Willem glijdt uit en loopt weer dagenlang kreupel. De voorbeelden zijn ontelbaar. En zo werd de dierenarts een vast onderdeel van zijn (en ons) leven.
Lijkt hij op mijn vader? Absoluut. Niet alleen in kwetsbaarheid, maar vooral in karakter: zachtaardig, betrouwbaar, vriendelijk, een trouwe vriend. Willem is meer dan een hond—hij is een stukje familie, een deel van mijn hart.
Nomen est omen – de naam is een voorteken. Of gewoon toeval?
Bunica, de zwarte OMA (juni 2025)
Alle honden die we (ooit) gehad hebben, hebben zonder uitzondering mijn hart veroverd. Elk op hun eigen unieke manier, alsof ze precies wisten waar ze moesten zijn. Willem is mijn jongen—mijn maatje, mijn schaduw, mijn allerliefste.
En OMA… zij was ook écht mijn hondje. Alles aan haar was geweldig. Ze was zacht als een wolkje, koddig in alles wat ze deed, en haar grappige streken zorgden altijd voor een glimlach. En dan dat ene oor, dat eigenwijze oortje dat altijd omhoog stond, waardoor ze een guitig uiterlijk kreeg. Ze was mijn kleine vriendin. Toen ze overleed, brak er iets in mij. OMA liet niet zomaar een leeg plekje achter, het voelde alsof er een hele kamer in mijn hart plotseling leeg stond.
Stiekem hoopte ik dat ik ooit nog zo’n hondje zou vinden—zo’n ‘OMA’. Maar ja… sommige magie is niet te repliceren. Zij was uniek. Onnavolgbaar.
En toen was daar ineens… Bunica.
Ze kwam op ons pad alsof het zo had moeten zijn. Het formaat was raak. Haar karakter—alsof ze in OMA’s pootafdrukken stapte. En ik? Verkocht. Halsoverkop verliefd, nog voordat ik haar had ontmoet.
Ze had nog geen naam, en wij kregen de eer haar die te geven. Er was maar één naam die klopte: Bunica. Spreek uit als Boe-NIE-ka. Het betekent ‘grootmoeder’ in het Roemeens. Waarom juist dat? Omdat ze meteen dat vertrouwde, warme gevoel opriep. Alsof je thuiskomt bij iemand die je al je hele leven kent.
Nu ze bij ons woont, zie ik elke dag de treffende gelijkenissen. Ze is een wandelende knuffel, met dat waggel-loopje alsof ze op de catwalk loopt. Haar onstilbare trek naar snackjes. De overeenkomsten van haar medisch dossier. Haar kleine fratsen, haar zachtaardige ogen, haar joie de vivre… Ze is een zonnestraal in zwart hondenvel. Maar ook haar kwetsbaarheid raakt me. Kinderen of kinderstemmen, zelfs op tv, maken haar heel nerveus. Net als bij OMA. Dan trilt ze, raakt in paniek en, zoekt beschutting—alsof ze zegt: “Ik vertrouw het niet helemaal.”
Maar de voorliefde voor eieren, muizen, ratten en hazen deelt ze zeker ook 😊
En ik? Ik hou van haar. Gewoon, om alles wat ze is. En misschien een beetje meer omdat ze me herinnert aan de hond die ik nooit vergeten wil.
Het slimme na-aapje (juni 2025)
Bij elke nieuwe ‘Ouwetje van lijf’ is het weer hetzelfde tafereel: nieuwsgierige blikken, scherpe observaties en een vlekkeloze imitatie van Willem. De nieuwkomers – de oudere dametjes – kijken aandachtig toe, nemen elke beweging in zich op en bootsen hem na met een verrassende nauwkeurigheid.
Willem, de oude rot in het vak, blijft onverstoorbaar. Hij kent het leven hier door en door, beweegt zich kalm en zelfverzekerd door de dagen. En precies dát maakt hem de perfecte leermeester. De nieuwe, oude garde leert snel van hem – hoe te eten, te rusten, te communiceren – en past zich moeiteloos aan.
Voor hen is het een voordeel: in no-time weten ze hoe alles werkt en voelen ze zich thuis. Maar ook voor ons is het prettig. Want een kalme groep betekent harmonie en rust. En laten we eerlijk zijn: van onrust wordt iedereen onrustig.
Zo groeit iedere nieuwkomer op met Willem als hun gids, tot ze zelf de wijsheid hebben om andere honden, die hier met pensioen gaan, op hun beurt de weg te wijzen. Een eindeloze kringloop van observeren, leren en doorgaan – precies zoals het hoort.
Ouwetjes van lijf (mei 2025)
Mijn vriendin Jeanette van @Midlife Pleasures kan toveren met woorden. Ik ontving van haar een prachtige kaart naar aanleiding van het overlijden van Marietje. Deze wil ik graag met jullie delen:
Als je hart openstaat
voor Ouwetjes van lijf
getekend door verborgen leed
van een vorig leven
drijft alleen de liefde
Als je hart openstaat
kan alleen elk moment
van onbekommerd geven
je wapenen voor morgen
wanneer het tijd is
einde van hun leef-tijd
Want Ouwetjes van lijf
– gepokt en gemazeld-
nemen hun eigen tijd
om het aardse te verlaten
wars van het verdriet
dat ze hier achterlaten
Alleen de grootste harten
omarmen na dit pijnlijk missen
opnieuw een Ouwetje van lijf!
Jubileum (mei 2025)
Liters thee (en soms een kopje koffie), altijd met iets lekkers erbij
Diepe gesprekken en kostbare momenten
Scharrelen, struinen, snuffelen
Slenteren, speuren, snacken
Ontdekken en durven, veilig voelen
Ontroering, bewondering en verwondering
Nieuwsgierigheid en betrokkenheid
Gesnuffeld, besnuffeld en bekwijld
Jong, oud & nog wat ouder
Vertrouwen, eigen keuzes en controle
Prikkelen van alle vijf zintuigen
Verrijking, vrijheid
Oprichting stichting ‘Sneupen bij Willem’
Leren en kennis delen
Hulp en waardevolle inzichten
Nieuwe vriendschappen
Heel veel gelachen, soms met een traan
Vrije tijd, hulp en donaties aan goede doelen
350 + honden die deel uitmaakten van dit avontuur
Dat is de kracht van de Snuffeltuin
Dat zijn drie bijzondere jaren Snuffeltuin Sneupen bij Willem!
Aan alle bezoekers: een dikke dankjewel en tot kiekes!
Op naar nog vele jaren samen Sneupen bij Willem 
! 𝐒𝐩𝐞𝐜𝐢𝐚𝐥𝐞 𝐝𝐚𝐧𝐤 𝐚𝐚𝐧 𝐦𝐢𝐣𝐧 𝐥𝐢𝐞𝐟𝐬𝐭𝐞 𝐥𝐢𝐞𝐟 𝐑𝐞𝐧𝐞́, 𝐳𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐣𝐨𝐮 𝐡𝐚𝐝 𝐢𝐤 𝐦𝐢𝐣𝐧 𝐝𝐫𝐨𝐨𝐦 𝐧𝐨𝐨𝐢𝐭 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐰𝐞𝐳𝐞𝐧𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐧 
Ik zou het niet kunnen hoor! (april 2025)
Ik zou het niet kunnen hoor!
“Dat zou ik echt niet kunnen!”
“Wat moet je nou met zo’n oude hond?”
Uitspraken die we maar al te vaak horen
Mijn antwoord? “Laten weten dat ze gewenst, geliefd en ontzettend welkom zijn.” Niet meer en niet minder.
Door de jaren heen hebben we verschillende oudere dames mogen adopteren en hen een mooie tijd kunnen geven—een warme herfst van hun leven. Is dat altijd makkelijk? Nee. Vaak met een lach, soms met een traan. Want elke hond draagt haar eigen geschiedenis met zich mee: van mishandeling en verwaarlozing tot uithongering, zwerven of jarenlang opgesloten zitten. Soms is het gewoon pech—een baasje dat er niet meer voor kan zorgen of is overleden.
Die geschiedenis kunnen we niet uitwissen. Maar we kunnen wél een nieuw begin bieden, met rust, ruimte, regelmaat, vrijheid en de juiste medische zorg. En dan gebeurt er iets magisch: een oudje dat opbloeit, dat de levensvreugde hervindt, dat bijna weer dartelt als een pup.
En dát is waarom we dit doen.
“Wat moet je nou met zo’n oude hond?”
Gewoon, liefhebben. En ervan genieten
Misschien past dit ook bij jullie. Neem eens een kijkje bij de senioren die ter adoptie worden aangeboden—misschien wacht daar jouw nieuwe vriend.
Concurrentie (mei 2025)
FAQ : Concurrentie
Of ik last heb van concurrentie.
Ik heb de definitie even opgezocht:
“Concurrentie wordt vaak gezien als de strijd om een plek in de markt, waarbij elke partij haar eigen doelen probeert te bereiken. Dit proces, ook wel ‘mededinging’ genoemd, houdt in dat niet alle partijen volledig hun doel kunnen verwezenlijken—de winst van de een gaat vaak ten koste van de ander”.
Mijn antwoord op die vraag is dus: nee, ik ervaar geen concurrentie. Mijn locatie is uniek, net als mijn tuin. De donaties die ik ontvang gaan volledig naar goede doelen ten behoeve van dierenwelzijn. Deze donaties worden dan ook niet gebruikt voor onderhoud van mijn tuin, aanschaf van planten, thee met iets lekkers, kosten voor mijn website, promotie doeleinden of mijn stichting. Die kosten draag ik geheel zelf. Daar voel ik me goed bij.
Een andere Snuffeltuin of snuffellocatie, of die nu is aangesloten bij het Snuffeltuinen Initiatief of op een andere manier tot stand is gekomen, zie ik juist als een waardevolle toevoeging. Elke Snuffeltuin biedt een unieke ervaring en vervult een belangrijke behoefte: een veilige, omheinde plek waar honden in vrijheid en op hun eigen tempo hun neus en andere zintuigen kunnen gebruiken, zonder tussenkomst van de mens.
Ik geloof sterk in het belang van ‘de hond laten snuffelen’ en zie het als mijn missie om dit te ondersteunen en te promoten.
Wil je zelf een Snuffeltuin starten? Neem gerust contact met me op!
De neus: speuren & snuffeltuin (juli 2024)
Speuren met honden een aanrader?
Absoluut!
Kijk maar naar dat blije koppie van Johanna. Zij had afgelopen week haar derde speurles.
Wij speuren al een jaar of 8 bij Nella Mastenbroek-van Pelt en onze honden, en wij zelf ook, vinden het geweldig.
Nella heeft een fantastisch stichting genaamd Re-Trail Dogs.
Re-trail Dogs biedt herplaats honden, die ter adoptie zijn, de mogelijkheid om dat zelf te komen ervaren.
Dat geldt voor honden die in een asiel of bij een herplaats stichting verblijven.
Waarom nou speuren ?
• Met stip op 1 omdat het leuk is!
• Honden beleven ontzettend veel plezier aan het met hun neus, hoofd en lijf bezig zijn.
• Het verlaagt het stressniveau.
• Het verhoogt het zelfvertrouwen.
• En het is een prachtige uitlaatklep voor een overvloed aan energie.
Het is prachtig om te zien, hoe honden zich tijdens een eerste speurtraining al ontwikkelen.
Hoe er opeens een kwartje valt en het plezier zichtbaar wordt.
Omdat we dit iedere hond van harte gunnen, biedt ook Nella deze trainingen kosteloos aan.
Het enige dat het jullie kost is tijd.
Kom je het samen ervaren?
Van harte welkom!
Zijn jullie een herplaatsstichting of asiel die jullie honden ook graag een speurtraining gunnen, neem dan contact met Nella Mastenbroek-van Pelt of Re-Re-Trail Dogs.
Willen jullie een keer komen snuffelen in de snuffeltuin met een adoptie hond die in een asiel of bij een gastgezin zit, neem dan contact op met mij, Sneupen bij Willem.
Groeten en tot gauw,
Nella & Thirza
De kunst van het afscheid nemen (april 2025)
Hond InZicht – Marleen van Baal heeft een nieuwe online cursus, de kunst van het afscheid nemen, die je handvatten geeft rondom afscheid. Ik deel graag mijn review met jullie:
‘Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje’ – Toon Hermans
De lijst van verlies was hartverscheurend lang. In korte tijd moesten we afscheid nemen van meerdere honden, en het verdriet leek eindeloos:
September 2023: Elisa 
Januari 2024: OMA
Juni 2024: Loesje
Augustus 2024: Johanna
Alsof dat nog niet genoeg was, verloren we in dezelfde periode ook twee dierbare familieleden. En dan was er nog onze hond Willem, die al tijden door een medische achtbaan van operaties en revalidatie ging.
Te midden van deze storm zei Marleen tegen mij: ‘Thirza, ik heb iets voor je. Doe je mee?’ Ze doelde op haar cursus ‘De kunst van het afscheid nemen’. Ondanks mijn terughoudendheid besloot ik deel te nemen. Ik was uitgeput, leefde op de automatische piloot, maar voelde dat dit misschien precies was wat ik nodig had.
De cursus begon met een foto van haar Franka en de tekst: Wegens verdriet tijdelijk gesloten. Die boodschap raakte me diep, omdat het precies weergaf hoe ik me voelde. Ik huilde tot ik geen tranen meer had en ‘vervloekte’ Marleen voor alle pijn die door deze cursus naar boven kwam. Maar ik bleef doorgaan. Elke module bood herkenning, inzichten en handvatten.
Zo leerde ik over ‘stapelverlies’. Eindelijk had mijn verdriet een naam. Het was geen gezeur; ik was overbelast door een opeenstapeling van ‘weer opnieuw afscheid nemen’. Ik kreeg de ruimte om de verhalen van mijn verlies en verdriet op te schrijven: over onze geliefde hond OMA, en over Willem en zijn kip André. Het waren niet alleen verhalen vol verdriet, maar ook mooie herinneringen.
Langzaam trok de mist in mijn hoofd op. De zon brak weer door en de prachtige, grappige herinneringen aan wie we verloren hadden kwamen terug. Het voelde als een bevrijding.
Deze cursus is zorgvuldig opgebouwd, waarbij elke module je stap voor stap helpt in het proces van afscheid nemen en rouw. Tijd geneest geen wonden, maar maakt de nieuwe werkelijkheid wel draaglijker. Wat ik fijn vond, is dat ik de cursus op mijn eigen tempo kon volgen, zonder druk. En ook de persoonlijke, online, sessies waren zeer waardevol.
Ik ben Marleen ontzettend dankbaar. Haar waardevolle cursus opent een wereld van inzichten over afscheid, verlies en rouw.
Lieve honden, ik rouw niet meer alleen om jullie, maar koester nu de mooie momenten die we samen hadden.
——
Aanmelden voor deze cursus kan via Hond InZicht, link in reacties.
𝗠𝗲𝘁 𝗸𝗼𝗿𝘁𝗶𝗻𝗴𝘀𝗰𝗼𝗱𝗲 “𝘄𝗶𝗹𝗹𝗲𝗺” 𝗸𝗿𝗶𝗷𝗴𝗲𝗻 𝗷𝘂𝗹𝗹𝗶𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗼𝗶𝗲 𝗸𝗼𝗿𝘁𝗶𝗻𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝟭𝟬% 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝗮𝗮𝗻𝘀𝗰𝗵𝗮𝗳𝗽𝗿𝗶𝗷𝘀 !
Anders nog iets? (maart 2025)
Regelmatig ontvang ik bezoekers waarvan de honden het spannend vinden om nieuwe mensen te ontmoeten. Deze honden kijken liever even de kat uit de boom en willen geen (oog)contact, toenadering of aanraking. Daarnaast zijn er ook honden die angstig kunnen reageren op bijvoorbeeld geluiden, objecten of onverwachte bewegingen, en daardoor reactief kunnen zijn. Of juist honden die overenthousiast reageren bij het zien van nieuwe mensen.
Om deze reden negeer ik elke bezoekende hond bij aankomst. Dat betekent dat ik de hond geen aandacht schenk, niet verbaal en niet fysiek. De honden komen immers voor de snuffeltuin en niet voor mij.
Het is essentieel dat ik van tevoren alle belangrijke informatie over jouw hond ontvang. Bij het plannen van een bezoek via mijn website (https://sneupenbijwillem.nl/contact/) komen onder andere de volgende vragen voorbij:
• Vindt jouw hond ontmoetingen met nieuwe mensen spannend?
• Zijn er andere bijzonderheden met betrekking tot gedrag, angsten of gezondheid?
Deze vragen zijn voor mij van groot belang. Een bezoek aan de snuffeltuin moet voor zowel de hond als zijn baas een ontspannen en leuk uitje zijn, maar ook een veilig uitje – en dat geldt ook voor mij. Het is daarom echt belangrijk om deze vragen naar waarheid in te vullen, zodat ik hier rekening mee kan houden.
• Vindt jouw hond nieuwe ontmoetingen (soms) spannend? Laat het me weten!
• Zijn er andere bijzonderheden zoals gedrag, angsten of gezondheid? Laat het me ook weten! Dit kan van alles zijn: bijvoorbeeld reageren op mensen met zonnebrillen, petten of donkere kleding, overenthousiast of angstig reageren op voorwerpen, het eten of slopen van vreemde objecten, of angst voor plotselinge bewegingen.
Alles is belangrijk om te delen.
Doe jezelf, jouw hond en mij een plezier: geef het aan. Heb je al een bezoek gepland en schiet je toch nog iets te binnen? Stuur me gerust een berichtje. Bedankt! Thirza
Beperkingen hoeven niet altijd een beperking te zijn (dec 2020)
ROSA – Beperkingen hoeven niet altijd een beperking te zijn
Toen we Rosa adopteerden werden we op voorhand al geïnformeerd dat ze een seniore dame was met een hartprobleem. Iets waarvoor ze dagelijks medicijnen nodig had, het was voor ons geen beperking en dus geen probleem.
Na een lange reis vanuit Griekenland konden wij haar ophalen en kennis maken met deze mooie dame. Eerst even rustig op adem laten komen, laten poepen & plassen en natuurlijk een vers bakje water.
Daarna nog een autoritje naar het Hoge Noorden van het land en ze was thuis. Meteen merkten we al dat ze “anders” was, maar haar wereld was dan ook best veranderd in de afgelopen dagen. De volgende dag was het eigenlijk meteen duidelijk: ze was doof, maar ook slechtziend. Daar hadden we geen rekening mee gehouden.
OK. Was het een probleem, een beperking? Nee, hooguit een aanpassing van onze kant. Ze hield ons altijd goed in de gaten dus gebarentaal was iets waar we samen ingroeiden. Los lopen vonden we een risico, maar met een tuigje en 5 meter lijn kon ze prima uit de voeten.
Maar wat deed het uiteraard nog wel uitstekend? Natuurlijk, de neus! We namen haar mee op dagelijkse snuffelwandelingen in het bos en lieten haar tevens kennis maken met hersenwerk. Daar genoot ze enorm van, zo mooi om te zien.
Na een aantal weken, toen ze zich helemaal thuis voelde en gesetteld was, hebben wat nieuws geïntroduceerd: praktijk speuren. Weer een hele nieuwe belevenis. Het kwartje viel snel en daar ging ze, op zoek naar de “vermiste persoon” in het bos. Zo trots op ons kuikentje Rosa.
Dus sommige (onverwachte) beperkingen hoeven niet altijd een beperking te zijn. Hooguit even omdenken en aanpassen.
Inmiddels is Rosa, na een prachtige reservetijd in Nederland, in de hondenhemel aan het speuren, op zoek naar lekkere hapjes. Ze wordt nog steeds gemist.
ZOEK! (juni 2024)
Wanneer bezoekers met hun hond de snuffeltuin betreden, lijkt het favoriete commando steevast “ZOEK!” te zijn.
Maar dan komt natuurlijk de grote vraag: WAT moet de hond eigenlijk zoeken?
Dat is precies wat ik de bezoekers vraag, en vaak levert dat verrassende gesprekken op. Een snuffeltuin is er immers niet om een speurtocht te organiseren, maar om te snuffelen, ontdekken, ontspannen en plezier te maken. Alles op eigen tempo, zonder aansturing door de mens. Er worden geen objecten verstopt, er liggen geen geursporen klaar en er is geen voer gestrooid. Wat er wél is? Een schat aan interessante geuren die de hond onderweg tegenkomt. Terwijl hij of zij de tuin verkent, wordt het snuffelavontuur vanzelf een ontdekkingstocht.
En wij? Wij hoeven alleen maar toe te kijken en te genieten van een hond die zijn neus laat werken en volledig opgaat in zijn natuurlijke nieuwsgierigheid. Eigenlijk is dat misschien wel het mooiste van alles!
Chronische pijn herkennen bij honden (juni 2024)
De video die ik gedeeld heb, “In Silence” van Canine Arthritis Management over chronische pijn bij honden heeft heel wat emoties losgemaakt! Het bericht is tientallen keren gedeeld (mijn dank daarvoor) en ik heb ondertussen meerdere gesprekken met hierover gevoerd. Iets waar ik enorm blij me ben!. Bewustwording, observeren, kijk naar jouw hond.
Ontdek het HELSINKI-model: chronische pijn bij honden thuis vaststellen 
Heeft je hond last van aanhoudende pijn? Het HELSINKI-model biedt een eenvoudige en effectieve manier om thuis chronische pijn bij je hond te herkennen en beoordelen.
Wat is het HELSINKI-model?
Het HELSINKI-model is een wetenschappelijk onderbouwde methode waarmee je door middel van observaties en eenvoudige tests het gedrag en de bewegingen van je hond kunt analyseren. Dit helpt je om tekenen van chronische pijn vroegtijdig te herkennen.
De Helsinki Chronic Pain Index is psychometrisch getest bij Finse eigenaren van honden met chronische pijnsignalen, veroorzaakt door artrose. (Hielm-Björkman AK, Rita H, Tulamo RM. “Psychometric testing of the Helsinki chronic pain index by completion of a questionnaire in Finnish by owners of dogs with chronic signs of pain caused by osteoarthritis”. Am J Vet Res. 2009 Jun;70(6):727-34. doi: 10.2460/ajvr.70.6.727. PMID: 19496661)
Hoe pas je het toe?
• Observatie: Let op veranderingen in gedrag, zoals minder enthousiasme bij activiteiten, veranderingen in eetlust of slaappatronen.
• Beweging: Observeer hoe je hond loopt, opstaat en gaat liggen. Pijn kan zich uiten in stijfheid, mank lopen of moeite hebben met bewegingen.
• Interactie: Kijk hoe je hond reageert op aanraking. Is er een gevoelige plek of trekt je hond zich terug bij aanraking?
• Dagboek: Houd een dagboek bij van je observaties. Noteer gedragspatronen, veranderingen, bewegingen en eventuele pijnsignalen.
Waarom is dit belangrijk?
Vroege herkenning van chronische pijn kan het welzijn van je hond aanzienlijk verbeteren. Met het HELSINKI-model kun je belangrijke informatie delen met je dierenarts, zodat je hond de beste zorg krijgt.
Proactieve zorg voor je hond.
Door regelmatig gebruik te maken van het HELSINKI-model, zorg je ervoor dat je de gezondheid van je hond actief monitort en vroegtijdig ingrijpt bij pijnklachten.
Meer weten?
Bezoek mijn website om het formulier te downloaden: Chronische pijn bij honden.
@Canine Arthritis Management
@Holly’s Army (group)
Sharing = caring
Link naar video “In Silence” https://youtu.be/TzgqyPMv7Tk?feature=shared
AAIEN? Eerst vragen! (mei 2024)
Je hoeft een hond niet aan te raken
om contact met hem te krijgen.
Soms is het ruimte dat ze willen, geen genegenheid,
hoe goed jouw bedoelingen ook zijn.
Vriendelijkheid = essentieel, niet optioneel (mei 2025)
Gisteren hadden we een spannende dag: Willem was bij de dierenarts voor een CT scan. Daarvoor moest hij onder narcose. Hij vindt veel medische handelingen heel spannend en is sceptisch, maar met geduld, rust en vertrouwen (en een toefje slagroom) laat hij zich prima behandelen. Voorafgaande deze afspraak hadden we al eerder een heel fijn gesprek met de dierenarts om Willem zijn handleiding door te spreken. Er was begrip voor en er werd rustig en vriendelijk kennis gemaakt. Fantastisch!
Helaas zie ik het dagelijks op straat gebeuren: onvriendelijke omgang met dieren, honden in dit geval.
Ze worden vaak “getrained” via de lachende Mexicaan-methode. Schopje hier, rukje daar. Ze worden vol behangen met trainingsmiddelen die niet alleen veel pijn en ongemak veroorzaken, maar ook angst. Of ze worden voortgesleept door een eigenaar die zo druk is met andere dingen of gehaast, dat de hond niet eens de kans krijgt om rustig te plassen of poepen. Enzovoort, enzovoort….
Ik word er soms echt verdrietig van. Ik ben zeker niet perfect en maak ook vast fouten, maar mijn honden zijn mijn vrienden, mijn familie. En ik behandel ze zoals ik zelf behandeld graag wil worden: met respect, rust, liefde en vriendelijkheid.
PS: met mijn vriend Willem is alles goed gelukkig
Voor wie wandel ik eigenlijk? (april 2021)
De eerste week of drie dat onze hond OMA hier was hebben we haar eerst rustig laten wennen aan ons, ons huis, ons erf, onze dieren. Stapje voor stapje, in haar tempo kon ze alles ontdekken en kennis mee maken. Dat ging eigenlijk heel vlot, heel natuurlijk. Haar behoefte kon ze op ons terrein doen, dus er was geen noodzaak om daarbuiten te gaan wandelen.
Na die eerste weken ging ze meer interesse in tonen de wereld buiten het hek en besloten we haar aan te lijnen en op pad te gaan. We hebben een mooi zandpad voor de deur, ideaal om te verkennen. Weer stapje voor stapje, in haar tempo. 50 meter werd 100 meter, 100 meter werd 200 meter en zo verder. Totdat ik al snel merkte dat de afstanden weer korter werden, ze wilde toch liever terug naar huis, naar haar vertrouwde omgeving.
Toen realiseerde ik me, voor wie wandel ik eigenlijk? Moet ze wel wandelen? Is het niet zielig om alleen ‘maar’ op het erf te blijven en daar rond te scharrelen? Komt ze niets tekort?
Het antwoord was nee. OMA is hier met pensioen, ze hoeft niets en geniet met volle teugen van iedere dag. Soms wil ze toch een stukje het pad op, snuffelen wie er allemaal zijn geweest en dat is prima. Maar als ze niet wil, is dat dus ook prima 
.
Bovenstaand tekst is geschreven voor onze hond OMA (13,5 jaar), maar natuurlijk van toepassing op iedere hond. Ongeacht de leeftijd. Kijk en luister naar je hond wat je hij/zij je vertelt.
LOS OF VAST ? (augustus 2022)
Bij Rosa was dat eigenlijk geen vraag, het was duidelijk: vast!
Met oren die het niet deden (doof), ogen die minder goed werkten (staar) en een neus die altijd aan stond, vonden wij het niet verantwoord om haar, buiten ons omheinde terrein, los te laten lopen.
De risico’s waren te groot. Ze kon weglopen, aangereden worden, verdwalen etc etc. Maar ook omdat ze reageerde op alles wat bewoog, kon we het risico niet nemen. Niet veilig voor anderen die toevallig ons pad kruisten en niet veilig voor haar.
Omdat onze andere hond Willem altijd los liep moesten we er samen even aan wennen, maar met een goed passend tuig en een lange 5 of 10 meter lijn kon ze prima uit de voeten en de wereld ontdekken. Een win-win situatie voor allemaal.
Dus als los lopen kan en veilig is voor iedereen, prima. Zo niet, neem je verantwoording, koop een fijn tuig + lange lijn en wandelen maar.
Note: Rosa is eind 2020 overleden na ruim 2 jaar bij ons te zijn geweest. Nu maakt ze de eeuwige jachtvelden onveilig, onaangelijnd .
ROSA – Beperkingen hoeven niet altijd geen beperking te zijn (december 2020)
Toen we Rosa in oktober 2018 adopteerde, werden we op voorhand al geïnformeerd dat ze een seniore dame was met een hartprobleem. Iets waarvoor ze dagelijks medicijnen nodig had.
Omdat dat voor ons geen beperking was, vonden we dat ook geen probleem.
Na een lange reis vanuit Griekenland konden wij haar ophalen en kennis maken met deze mooie dame. Eerst even rustig op adem laten komen, laten poepen & plassen en natuurlijk bakje water.
Daarna nog een autoritje naar het Hoge Noorden van het land en ze was thuis. Meteen merkte we al dat ze “anders” was, maar haar wereld was dan ook best veranderd in de afgelopen dagen. De volgende dag was het eigenlijk meteen duidelijk: ze was doof, maar ook slechtziend. Daar hadden we geen rekening mee gehouden. OK. Was het een probleem, een beperking? Nee, hooguit een aanpassing van onze kant. Ze hield ons altijd goed in de gaten dus gebarentaal was iets waar we samen ingroeiden. Los lopen vonden we een risico, maar met een tuigje en 5 meter lijn kon ze prima uit de voeten.
Maar wat deed het nog wel uitstekend? Natuurlijk, de neus! We namen haar mee op dagelijkse snuffelwandelingen in het bos en lieten haar tevens kennis maken met hersenwerk. Daar genoot ze enorm van, zo mooi om te zien. Na een aantal weken, toen ze zich helemaal thuis voelde en gesetteld was, hebben wat nieuws geïntroduceerd: praktijk speuren. Weer een hele nieuwe belevenis. Het kwartje viel snel en daar ging ze, op zoek naar de “vermiste persoon” in het bos. Zo trots op ons kuikentje Rosa.
Dus sommige (onverwachte) beperkingen hoeven niet altijd een beperking te zijn. Hooguit even omdenken en aanpassen.
Einde 2020 is Rosa overleden.
DE 50/50 REGEL (juli 2021)
Van huis uit ben ik echt een paardenmeisje. Toen ik 5 jaar oud was, werd ik besmet met het “paardenvirus” en dat is gelukkig nooit meer weg gegaan. Net als alle andere paardenmeisjes had ik een grote droom: een eigen paard! Gelukkig waren mijn ouders zo verstandig om deze niet voor mij de kopen. Ik was te jong om de verantwoordelijkheid voor een eigen paard te kunnen dragen, te druk met school, huiswerk en vrienden en ze vonden het ook erg belangrijk dat ik zag dat er nog meer in het leven was dan alleen paarden.
Het belangrijkste advies wat ze mij meegaven was de “50/50 regel”. Deze regel betekent dat je voor het houden van dieren, hoe klein of groot, én genoeg TIJD én genoeg GELD nodig hebt. Ontbreekt een van de twee voor nu of in de nabije toekomst, dan moet je er niet aan beginnen. Ze hadden een punt, ook al vond ik toen van niet.
In 2015 verhuisden we van de Randstad naar Friesland, naar een klein boerderijtje in een buitengebied met eigen paarden aan huis en een paar katten en kippetjes erbij. De beste beslissing ooit.
Dat was het moment dat ook mijn tweede droom in vervulling kon gaan; een eigen hond! Wij kozen voor een pup, Rottweiler Willem. Toen hij 3 jaar oud werd, besloten we er een hond bij te nemen. De 50/50 regel was nog steeds van toepassing. Omdat we graag oudere dieren een goed pensioen wilden geven, viel de keuze op Griekse Rosa. Na haar overlijden kwam Spaanse OMA in ons leven.
Dagelijks zie ik verhalen voorbij komen van mensen met honden die niet goed hebben nagedacht over de regel zoals mijn ouders die hanteerden. In een opwelling een hond gekocht, leuk voor de kinderen etc.. Door Corona waren veel mensen opeens aan het thuiswerken, wat betekende dat ze op dat moment de ruimte hadden om veel aandacht te kunnen geven. Nu de situatie weer begint te veranderen lijkt er “ineens” geen tijd meer te zijn. Naast het gebrek aan tijd zie ik helaas ook regelmatig dat dieren (medische) zorg worden ontzegd. Er is onvoldoende budget voor de dierenarts, medicijnen of andere aanvullende zorg.
Op zulke momenten ben ik blij dat mijn ouders er voor hebben gezorgd dat ik altijd heel goed nadenk over de aanschaf van een nieuwe dier. Dieren kosten veel tijd en geld, dat moet je je beseffen en ook kunnen veroorloven. Van Rosa wisten we dat ze een hartprobleem had en daarvoor medicatie nodig had. Dit kwam op 2 euro per dag. Bij OMA is gebleken dat ze ook medicatie nodig heeft, ongeveer 3 euro per dag.
Regelmatig krijgen wij verzoeken voor opvang van dieren. Alleen als het geen conflict geeft met de dieren die hier al wonen en als het past binnen de 50/50 regel, dan zullen we het overwegen. Anders niet.
PS: Mijn eerste eigen paard kocht ik toen ik 40 jaar werd, mooie Avalon.
NA HET SNEUPEN, LEKKER SNURKEN
Honden snuffelen veel, overal en constant. Waarom eigenlijk?
Snuffelen is niet aangeleerd, maar het is een natuurlijk instinct van de hond, een natuurlijke behoefte. Door te snuffelen kan de hond informatie verzamelen over de omgeving. Tevens verlaagt snuffelen het stresshormoon cortisol en er wordt endorfine, dopamine en oxytocine aangemaakt waardoor de honden relaxed, bijna zen-achtig worden. Ook stimuleert het de hersenen, een mooie mentale uitdaging. Wij zien de wereld met onze ogen, maar de honden zien de wereld met hun neus. Hoe bijzonder is dat! Aleksandra Horowitz heeft er een duidelijk filmpje van gemaakt: Hoe “zien” honden met hun neus? – Alexandra Horowitz – YouTube
Snuffelen is zeer intensief voor de honden, het is ontspanning door inspanning. De snuffeltuin heeft zoveel geurtjes, het is een nieuwe omgeving met veel indrukken, dat ik zie dat de meeste honden zo na 20-30 minuten (sommige honden zelfs eerder) uit gesnuffeld zijn. Dat geven ze zelf duidelijk aan. De een gaat bijvoorbeeld languit in het gras liggen, de ander gaat bij de uitgang staan. Dan is het tijd om afscheid te nemen (en niet nog een rondje doen) en naar huis te gaan om vervolgens lekker te gaan slapen. Honden hebben zo’n 16-18 uur slaap per dag nodig. Pups en senioren zelfs meer.
Dus na het sneupen lekker snurken!😊. Oant sjen!
© 2021 – 2025 | Alle rechten voorbehouden. Wil je iets overnemen? Stuur me dan een berichtje. Bedankt!