Wat is “sneupen”?
In dit filmpje van gisteravond laat onze Johanna (10+) mooi zien wat het eigenlijk is:
struinen, snuffelen, slenteren, speuren, snuiven en als je wat lekkers vindt, snacken!
Johanna is inmiddels alweer 5 maanden bij ons en doet het uitstekend. Weer zo’n heerlijk senior meisje die meteen in je hart kruipt.
Concurrentie
Ik was laatst boodschappen aan het doen, toen ik aangesproken werd door een mevrouw.
“He, jij bent toch van die snuffeltuin, in Noordwolde-Zuid?”
Ja, dat ben ik.
“Mooi, dan krijg je er eerdaags concurrentie bij, pas maar op! Enne, succes met je tuin”
En weg was ze. Jammer, ik had erg graag met haar verder willen babbelen.
Een extra snuffeltuin erbij (aangesloten bij het Snuffeltuinen Initiatief of commercieel) is geen concurrentie, maar juist een aanwinst. Voor iedereen. Iedere snuffeltuin is uniek en voorziet in een behoefte: een omheinde, veilige plek waar een hond in vrijheid, ongedwongen en in zijn eigen tempo, zijn neus en andere zintuigen kan gebruiken, zonder aanwijzingen van de mens. Ik ben van mening dat er meer gesnuffeld moet worden 
.
Mocht de mevrouw in kwestie dit bericht lezen: u bent van harte welkom in mijn tuin, dan drinken we een kopje thee en kunnen we van gedachten wisselen.
Mijn “concurrenten” die zijn aangesloten bij het SI zijn:
Pawsitive snuffeltuinSnuffeltuin FleurSnuffelTalentSnuffeltuin “Aan de Waal”Snuffeltuin Drentsche TuneLet’s SocializeHappy Dog CoachScratch&PurrEllen Angelino – natuurlijk voor dier en mensHondenschool MaroefZelfbewust.nu
Wil je ook een snuffeltuin beginnen, neem dan gerust contact op met Birgitta en Thirza van het Snuffeltuinen Initiatief : snuffeltuinen@hotmail.com
DE SNUFFELTUIN
De snuffeltuin is inmiddels een begrip geworden.
Steeds meer professionals en hondeneigenaren zien het belang er van in: er worden veel meer tuinen bezocht, hondenscholen leggen een snuffeltuin aan, gedragstherapeuten verwijzen klanten door naar snuffeltuinen, bedrijven houden lezingen/webinars over ons concept snuffeltuinen en promoten het. Een geweldige ontwikkeling waar wij enorm blij van worden!
Maar wat is een snuffeltuin nou eigenlijk? Heel simpel:
Een snuffeltuin is een plek waar een hond in vrijheid, ongedwongen en in zijn eigen tempo, zijn neus en andere zintuigen kan gebruiken, zonder beïnvloed te worden door de mens.
De snuffeltuin is geen speeltuin, uitlaatveld of trainingsveld.
– Dat betekent, niet begeleiden en niet helpen. Geef de hond de tijd en vrijheid om zelf alles rustig te ontdekken en te besnuffelen.
– Ook niet samen de snuffeltuin doorlopen en voorwerpen aanraken om vervolgens de hond uit te nodigen om hetzelfde te doen
– En ook, niet tegen de hond praten of commando’s geven
Moeilijk he, al dat “niets” doen. Het lijkt misschien heel weinig, maar doet voor de hond heel erg veel. Een bezoek aan een snuffeltuin is voor hond en eigenaar erg leuk. Maar het snuffelen in de snuffeltuin is daarnaast ook vermoeiend voor jouw hond.
Ga na een bezoek aan een snuffeltuin ook nog geen (lange) wandeling maken of andere activiteiten ondernemen. Ga gewoon naar huis en laat je hond deze positieve ervaring in rust verwerken, laat hem lekker slapen. Na het snuffelen, lekker snurken.
Voor ieder die thuis ook een snuffeltuin wil maken, hier nog wat tips:
1- Zorg dat de tuin omheind zodat de honden vrij kunnen bewegen en snuffelen
2- Zorg dat de voorwerpen in de tuin veilig zijn: bouw geen grote verhogingen die vaak minder stabiel zijn (zoals een stapel strobalen of te schuine loopplanken) waar honden af van kunnen vallen of glijden en zichzelf bezeren. Pas op met de materialen die je gebruikt dat de honden niet vast komen te zitten met de poten of zichzelf bezeren (bv houten pallets waar ze over heen moeten lopen of een oude trampoline met veren)
3- Zorg tevens dat er geen overdaad aan voorwerpen staat. Liever wat minder losse voorwerpen die je regelmatig wisselt, dan een bomvolle tuin
Heb je ook interesse om thuis een snuffeltuin te maken? Of een te beginnen en deze wellicht ook open te stellen voor bezoekers van buitenaf? Laat het ons weten, we denken graag met je mee. Stuur ons gerust een berichtje naar snuffeltuinen@hotmail.com
Groeten,
Thirza
PS: Deze tekst is geschreven door het Snuffeltuinen Initiatief. Delen van dit artikel op Social media wordt zeer gewaardeerd. Bij overnemen van stuk tekst, wel graag bronvermelding toevoegen. Bedankt!
VOOR WIE WANDEL IK EIGENLIJK?
De eerste week of drie dat onze hond OMA hier was hebben we haar eerst rustig laten wennen aan ons, ons huis, ons erf, onze dieren. Stapje voor stapje, in haar tempo kon ze alles ontdekken en kennis mee maken. Dat ging eigenlijk heel vlot, heel natuurlijk. Haar behoefte kon ze op ons terrein doen, dus er was geen noodzaak om daarbuiten te gaan wandelen.
Na die eerste weken ging ze meer interesse in tonen de wereld buiten het hek en besloten we haar aan te lijnen en op pad te gaan. We hebben een mooi zandpad voor de deur, ideaal om te verkennen. Weer stapje voor stapje, in haar tempo. 50 meter werd 100 meter, 100 meter werd 200 meter en zo verder. Totdat ik al snel merkte dat de afstanden weer korter werden, ze wilde toch liever terug naar huis, naar haar vertrouwde omgeving.
Toen realiseerde ik me, voor wie wandel ik eigenlijk? Moet ze wel wandelen? Is het niet zielig om alleen ‘maar’ op het erf te blijven en daar rond te scharrelen? Komt ze niets tekort?
Het antwoord was nee. OMA is hier met pensioen, ze hoeft niets en geniet met volle teugen van iedere dag. Soms wil ze toch een stukje het pad op, snuffelen wie er allemaal zijn geweest en dat is prima. Maar als ze niet wil, is dat dus ook prima .
Bovenstaand tekst is geschreven voor onze hond OMA (13,5 jaar), maar natuurlijk van toepassing op iedere hond. Ongeacht de leeftijd. Kijk en luister naar je hond wat je hij/zij je vertelt.
LOS OF VAST ?
Bij Rosa was dat eigenlijk geen vraag, het was duidelijk: vast!
Met oren die het niet deden (doof), ogen die minder goed werkten (staar) en een neus die altijd aan stond, vonden wij het niet verantwoord om haar, buiten ons omheinde terrein, los te laten lopen.
De risico’s waren te groot. Ze kon weglopen, aangereden worden, verdwalen etc etc. Maar ook omdat ze reageerde op alles wat bewoog, kon we het risico niet nemen. Niet veilig voor anderen die toevallig ons pad kruisten en niet veilig voor haar.
Omdat onze andere hond Willem altijd los liep moesten we er samen even aan wennen, maar met een goed passend tuig en een lange 5 of 10 meter lijn kon ze prima uit de voeten en de wereld ontdekken. Een win-win situatie voor allemaal.
Dus als los lopen kan en veilig is voor iedereen, prima. Zo niet, neem je verantwoording, koop een fijn tuig + lange lijn en wandelen maar. Note: Rosa is eind 2020 overleden na ruim 2 jaar bij ons te zijn geweest. Nu maakt ze de eeuwige jachtvelden onveilig, onaangelijnd 🙂
ROSA – Beperkingen hoeven niet altijd geen beperking te zijn
Toen we Rosa in oktober 2018 adopteerde, werden we op voorhand al geïnformeerd dat ze een seniore dame was met een hartprobleem. Iets waarvoor ze dagelijks medicijnen nodig had.
Omdat dat voor ons geen beperking was, vonden we dat ook geen probleem.
Na een lange reis vanuit Griekenland konden wij haar ophalen en kennis maken met deze mooie dame. Eerst even rustig op adem laten komen, laten poepen & plassen en natuurlijk bakje water.
Daarna nog een autoritje naar het Hoge Noorden van het land en ze was thuis. Meteen merkte we al dat ze “anders” was, maar haar wereld was dan ook best veranderd in de afgelopen dagen. De volgende dag was het eigenlijk meteen duidelijk: ze was doof, maar ook slechtziend. Daar hadden we geen rekening mee gehouden. OK. Was het een probleem, een beperking? Nee, hooguit een aanpassing van onze kant. Ze hield ons altijd goed in de gaten dus gebarentaal was iets waar we samen ingroeiden. Los lopen vonden we een risico, maar met een tuigje en 5 meter lijn kon ze prima uit de voeten.
Maar wat deed het nog wel uitstekend? Natuurlijk, de neus! We namen haar mee op dagelijkse snuffelwandelingen in het bos en lieten haar tevens kennis maken met hersenwerk. Daar genoot ze enorm van, zo mooi om te zien. Na een aantal weken, toen ze zich helemaal thuis voelde en gesetteld was, hebben wat nieuws geïntroduceerd: praktijk speuren. Weer een hele nieuwe belevenis. Het kwartje viel snel en daar ging ze, op zoek naar de “vermiste persoon” in het bos. Zo trots op ons kuikentje Rosa.
Dus sommige (onverwachte) beperkingen hoeven niet altijd een beperking te zijn. Hooguit even omdenken en aanpassen.
Einde 2020 is Rosa overleden.
DE 50/50 REGEL
Van huis uit ben ik echt een paardenmeisje. Toen ik 5 jaar oud was, werd ik besmet met het “paardenvirus” en dat is gelukkig nooit meer weg gegaan. Net als alle andere paardenmeisjes had ik een grote droom: een eigen paard! Gelukkig waren mijn ouders zo verstandig om deze niet voor mij de kopen. Ik was te jong om de verantwoordelijkheid voor een eigen paard te kunnen dragen, te druk met school, huiswerk en vrienden en ze vonden het ook erg belangrijk dat ik zag dat er nog meer in het leven was dan alleen paarden.
Het belangrijkste advies wat ze mij meegaven was de “50/50 regel”. Deze regel betekent dat je voor het houden van dieren, hoe klein of groot, én genoeg TIJD én genoeg GELD nodig hebt. Ontbreekt een van de twee voor nu of in de nabije toekomst, dan moet je er niet aan beginnen. Ze hadden een punt, ook al vond ik toen van niet.
In 2015 verhuisden we van de Randstad naar Friesland, naar een klein boerderijtje in een buitengebied met eigen paarden aan huis en een paar katten en kippetjes erbij. De beste beslissing ooit.
Dat was het moment dat ook mijn tweede droom in vervulling kon gaan; een eigen hond! Wij kozen voor een pup, Rottweiler Willem. Toen hij 3 jaar oud werd, besloten we er een hond bij te nemen. De 50/50 regel was nog steeds van toepassing. Omdat we graag oudere dieren een goed pensioen wilden geven, viel de keuze op Griekse Rosa. Na haar overlijden kwam Spaanse OMA in ons leven.
Dagelijks zie ik verhalen voorbij komen van mensen met honden die niet goed hebben nagedacht over de regel zoals mijn ouders die hanteerden. In een opwelling een hond gekocht, leuk voor de kinderen etc.. Door Corona waren veel mensen opeens aan het thuiswerken, wat betekende dat ze op dat moment de ruimte hadden om veel aandacht te kunnen geven. Nu de situatie weer begint te veranderen lijkt er “ineens” geen tijd meer te zijn. Naast het gebrek aan tijd zie ik helaas ook regelmatig dat dieren (medische) zorg worden ontzegd. Er is onvoldoende budget voor de dierenarts, medicijnen of andere aanvullende zorg.
Op zulke momenten ben ik blij dat mijn ouders er voor hebben gezorgd dat ik altijd heel goed nadenk over de aanschaf van een nieuwe dier. Dieren kosten veel tijd en geld, dat moet je je beseffen en ook kunnen veroorloven. Van Rosa wisten we dat ze een hartprobleem had en daarvoor medicatie nodig had. Dit kwam op 2 euro per dag. Bij OMA is gebleken dat ze ook medicatie nodig heeft, ongeveer 3 euro per dag.
Regelmatig krijgen wij verzoeken voor opvang van dieren. Alleen als het geen conflict geeft met de dieren die hier al wonen en als het past binnen de 50/50 regel, dan zullen we het overwegen. Anders niet.
PS: Mijn eerste eigen paard kocht ik toen ik 40 jaar werd, mooie Avalon.
NA HET SNEUPEN, LEKKER SNURKEN
Honden snuffelen veel, overal en constant. Waarom eigenlijk?
Snuffelen is niet aangeleerd, maar het is een natuurlijk instinct van de hond, een natuurlijke behoefte. Door te snuffelen kan de hond informatie verzamelen over de omgeving. Tevens verlaagt snuffelen het stresshormoon cortisol en er wordt endorfine, dopamine en oxytocine aangemaakt waardoor de honden relaxed, bijna zen-achtig worden. Ook stimuleert het de hersenen, een mooie mentale uitdaging. Wij zien de wereld met onze ogen, maar de honden zien de wereld met hun neus. Hoe bijzonder is dat! Aleksandra Horowitz heeft er een duidelijk filmpje van gemaakt: Hoe “zien” honden met hun neus? – Alexandra Horowitz – YouTube
Snuffelen is zeer intensief voor de honden, het is ontspanning door inspanning. De snuffeltuin heeft zoveel geurtjes, het is een nieuwe omgeving met veel indrukken, dat ik zie dat de meeste honden zo na 20-30 minuten (sommige honden zelfs eerder) uit gesnuffeld zijn. Dat geven ze zelf duidelijk aan. De een gaat bijvoorbeeld languit in het gras liggen, de ander gaat bij de uitgang staan. Dan is het tijd om afscheid te nemen (en niet nog een rondje doen) en naar huis te gaan om vervolgens lekker te gaan slapen. Honden hebben zo’n 16-18 uur slaap per dag nodig. Pups en senioren zelfs meer.
Dus na het sneupen lekker snurken!😊. Oant sjen!