Allerliefste Bunica,
Kon ik de tijd maar pauzeren,
dan konden we nog langer van je genieten 
Geheel onverwacht hebben we haar gisteren moeten laten gaan. Ons zonnestraaltje in een zwart hondenvel, onze zwarte OMA.
Ze was klein van stuk, maar zo groots in liefde. Altijd bij ons, met haar trouwe ogen en zachte neusje, een aanwezigheid die alles zachter maakte, alles mooier.
Nu voelt het stil. Pijnlijk stil. Alsof de zon even niet meer wil schijnen. We missen haar pootstapjes in de gang, haar warme aanwezigheid op de bank.
Ze was geen hond. Ze was familie.. En nu blijft de leegte achter, een gemis dat geen woorden echt kunnen vatten.
Maar in elke straal zonlicht die naar binnen valt, in elke herinnering die zachtjes aan ons hart klopt, zal zij er altijd een beetje zijn.
Dag lieve Bunica. Dank je wel voor alles. 