Bunica, de zwarte OMA
Alle honden die we (ooit) gehad hebben, hebben zonder uitzondering mijn hart veroverd. Elk op hun eigen unieke manier, alsof ze precies wisten waar ze moesten zijn. Willem is mijn jongen—mijn maatje, mijn schaduw, mijn allerliefste.
En OMA… zij was ook écht mijn hondje. Alles aan haar was geweldig. Ze was zacht als een wolkje, koddig in alles wat ze deed, en haar grappige streken zorgden altijd voor een glimlach. En dan dat ene oor, dat eigenwijze oortje dat altijd omhoog stond, waardoor ze een guitig uiterlijk kreeg. Ze was mijn kleine vriendin. Toen ze overleed, brak er iets in mij. OMA liet niet zomaar een leeg plekje achter, het voelde alsof er een hele kamer in mijn hart plotseling leeg stond.
Stiekem hoopte ik dat ik ooit nog zo’n hondje zou vinden—zo’n ‘OMA’. Maar ja… sommige magie is niet te repliceren. Zij was uniek. Onnavolgbaar.
En toen was daar ineens… Bunica.
Ze kwam op ons pad alsof het zo had moeten zijn. Het formaat was raak. Haar karakter—alsof ze in OMA’s pootafdrukken stapte. En ik? Verkocht. Halsoverkop verliefd, nog voordat ik haar had ontmoet.
Ze had nog geen naam, en wij kregen de eer haar die te geven. Er was maar één naam die klopte: Bunica. Spreek uit als Boe-NIE-ka. Het betekent ‘grootmoeder’ in het Roemeens. Waarom juist dat? Omdat ze meteen dat vertrouwde, warme gevoel opriep. Alsof je thuiskomt bij iemand die je al je hele leven kent.
Nu ze bij ons woont, zie ik elke dag de treffende gelijkenissen. Ze is een wandelende knuffel, met dat waggel-loopje alsof ze op de catwalk loopt. Haar onstilbare trek naar snackjes. De overeenkomsten van haar medisch dossier. Haar kleine fratsen, haar zachtaardige ogen, haar joie de vivre… Ze is een zonnestraal in zwart hondenvel. Maar ook haar kwetsbaarheid raakt me. Kinderen of kinderstemmen, zelfs op tv, maken haar heel nerveus. Net als bij OMA. Dan trilt ze, raakt in paniek en, zoekt beschutting—alsof ze zegt: “Ik vertrouw het niet helemaal.”
Maar de voorliefde voor eieren, muizen, ratten en hazen deelt ze zeker ook 😊
En ik? Ik hou van haar. Gewoon, om alles wat ze is. En misschien een beetje meer omdat ze me herinnert aan de hond die ik nooit vergeten wil.