“Ik zou het niet kunnen hoor!”
” Wat moet je nou met zo’n oude hond?” Deze uitspraken krijgen wij vaak naar ons hoofd geslingerd.
“Laten weten dat ze gewenst, geliefd en zeer welkom zijn” is steevast mijn antwoord. Niks meer en niks minder.
In de loop van de jaren hebben wij al een aantal oudere meisjes mogen adopteren en ze nog een mooie tijd kunnen geven, zo in de herfst van hun leven.
Is het makkelijk? Nee, niet altijd. Soms met een lach en soms met een traan. Iedere hond heeft weer een eigen geschiedenis, eigen verhaal: van mishandeling, verminking, te zijn gedumpt, uithongering, verwaarlozing, zwervend bestaan, jaren opgesloten te hebben gezeten in een hok, gebrek aan (medische) zorg. Maar soms ook gewoon de pech dat bijvoorbeeld hun baasje niet meer voor hun kon zorgen of was overleden.
Hun geschiedenis kunnen wij niet terug draaien, maar kunnen ze wel een “nieuw” leven geven door middel van rust, ruimte, regelmaat, vrijheid en goede medische zorg.
En dan zie je ineens dat het oudje opbloeit en zich bijna weer ontpopt als een pup.
En daar doen wij het voor!
Wat moet je nou met zo’n oude hond? Gewoon, lief hebben en van genieten.
Misschien past het ook bij jullie en kijk eens naar de senioren die ter adoptie worden aangeboden.