Vriendelijkheid = essentieel, niet optioneel.
Gisteren hadden we een spannende dag: Willem was bij de dierenarts voor een CT scan. Daarvoor moest hij onder narcose. Hij vindt veel medische handelingen heel spannend en is sceptisch, maar met geduld, rust en vertrouwen (en een toefje slagroom) laat hij zich prima behandelen. Voorafgaande deze afspraak hadden we al eerder een heel fijn gesprek met de dierenarts om Willem zijn handleiding door te spreken. Er was begrip voor en er werd rustig en vriendelijk kennis gemaakt. Fantastisch!
Helaas zie ik het dagelijks op straat gebeuren: onvriendelijke omgang met dieren, honden in dit geval.
Ze worden vaak “getrained” via de lachende Mexicaan-methode. Schopje hier, rukje daar. Ze worden vol behangen met trainingsmiddelen die niet alleen veel pijn en ongemak veroorzaken, maar ook angst. Of ze worden voortgesleept door een eigenaar die zo druk is met andere dingen of gehaast, dat de hond niet eens de kans krijgt om rustig te plassen of poepen. Enzovoort, enzovoort….
Ik word er soms echt verdrietig van. Ik ben zeker niet perfect en maak ook vast fouten, maar mijn honden zijn mijn vrienden, mijn familie. En ik behandel ze zoals ik zelf behandeld graag wil worden: met respect, rust, liefde en vriendelijkheid.
PS: met mijn vriend Willem is alles goed gelukkig 