Twee kanten van dezelfde medaille
Het beheren van een snuffeltuin is meestal dankbaar werk. Waardering haal je vooral uit het zien hoe een snuffeltuin bezoek door de hond of baas gewaardeerd wordt. Het zit in de kleine dingen, zoals verhalen over hoe relaxed hun hond was na het vorige bezoek, aan de kleine gedragsveranderingen tijdens het bezoek, de verbeteringen aan je snuffeltuin als je weer een dag met onderhoud of uitbreiding bezig bent geweest….
Als lid van het Snuffeltuin Initiatief stel ik mijn tuin beschikbaar, in ruil voor een donatie. Ik verzamel deze donaties om die jaarlijks aan een aantal goede doelen te geven. Er wordt geen eurocent gebruikt om onderhoud of uitbreiding van de tuin te doen, dat zijn allemaal eigen kosten die ik graag zelf bijdraag. Een snuffeltuin kost geld, maar nog veel meer: tijd. Tijd om de tuin bij te houden, om onze bezoekers te ontvangen, om af en toe webinars/cursussen en nu zelfs een opleiding te volgen om mijn kennis te vergroten en daarnaast ook tijd om Brigitta met het Snuffeltuinen Initiatief te helpen.
Sinds de opening van mijn snuffeltuin heb ik een heel scala aan individuen voorbij zien komen; van de serieuze hondenbaas tot en met kleurrijke figuren die zo in Showroom terecht zouden kunnen. Bijna elk bezoek heeft tot mooie gesprekken geleid waarbij mensen zich veilig voelen en soms diepe persoonlijke onderwerpen opbrengen. Dat is het mooie van de snuffeltuin: terwijl de hond met zijn neus bezig is, kan de baas ongedwongen en vrijelijk afstand nemen van de buitenwereld. Ons hek houdt niet alleen hun hond binnen, maar houdt ook eventjes de buitenwereld voor hen op afstand. Ik ben er trots op om zo’n ‘oase van rust’ te kunnen bieden.
Er is echter een klein dingetje dat al een tijdje door mijn hoofd speelt en dat is het ‘twee zijden van de medaille’-ding. Het komt wel eens voor dat bezoekers een donatie doen van een redelijk groot bedrag. Dan voel ik me een beetje opgelaten, maar kom daar snel overheen, omdat het bedoeld is voor een goed doel ten behoeve van dierenwelzijn. Erger is het als bezoekers een donatie doen van 1 euro en vragen ‘of dat genoeg is’, melden dat ze ‘het bezoek niet meer waard vinden’ of zelfs helemaal niets willen geven…
Voor een bezoek aan mijn tuin vraag ik een donatie. Je mag als bezoeker zelf de hoogte van het bedrag kiezen. Ik kan en zal er ook nooit iets van zeggen, maar zo’n laag bedrag voelt niet alleen aan als een gebrek aan waardering, maar ook een miskenning van het belang van een snuffeltuin en van mijn inzet als begeleider van iemands hond tijdens een sessie. Schrijnender is het als er mensen zijn die op bezoek komen, waarvan je weet dat ze het financieel moeilijk hebben, maar die toch vanwege een groot hart voor dieren een stevige bijdrage doen. Beide voorbeelden zijn uitersten natuurlijk, maar ze laten beiden altijd een diepe indruk op mij achter, het zijn de twee zijden van de ‘donatie-medaille’ die voor alle snuffeltuin eigenaren wel bekend zullen voorkomen. Dit moest me even van het hart.
Waarom ik mee doe met het Snuffeltuinen Initiatief?
Ik stel met een open hart mijn tuin én tijd beschikbaar. Ik ben gedreven door een liefde voor dieren en een wens om een positieve impact te maken op het leven van honden. Mijn inzet en toewijding zorgen ervoor dat mijn snuffeltuin niet alleen een veilige omgeving biedt voor de honden, maar ook een bron is van voldoening, plezier en kennis voor hond en eigenaar.